گل‌های گورستان در طول تاریخ نقش بزرگی در یادبود داشته‌اند، اما چگونه سنت‌های ما در طول زمان تغییر کرده است؟

هنر هدیه دادن گل‌ها چیزی است که در فرهنگ‌های مختلف از دوران سنگی وجود داشته است. زیبایی و نمادگرایی آن‌ها همواره تسلی و ادای احترام به کسانی که عزیزانشان را از دست داده‌اند، فراهم کرده است. در طول زمان، گل‌های گورستان نقش مهمی در مراقبت از مردگان ایفا کرده‌اند و به همان اندازه که ما تغییر کرده‌ایم، این سنت نیز دچار تحول شده است. در این مطلب، به بررسی تاریخ غنی گل‌های گورستان خواهیم پرداخت و خواهیم دید که چگونه گل‌ها در طول تاریخ برای بزرگداشت و یادآوری درگذشتگان مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

دوران باستان – مصر و یونان

در مصر باستان، گل‌ها به وفور یافت می‌شدند و زیبایی آن‌ها مصریان باستان را مجذوب خود کرده بود. آن‌ها باور داشتند که گل‌ها دارای ویژگی‌های مقدس و نمادین هستند. مصریان باستان همچنین مراسم ترحیم پیچیده‌ای را دنبال می‌کردند که به اعتقادشان به آن‌ها اجازه می‌داد تا پس از مرگ به جاودانگی دست یابند. این مراسم به فرد این امکان را می‌داد تا در زندگی پس از مرگ از تمام حواس خود استفاده کند و از عناصر مختلف برای نمادین کردن باورهای مختلف بهره ببرد.

یکی از بخش‌های اساسی این قربانی‌ها که برای درگذشتگان گذاشته می‌شد، ساقه‌های نی بودند که برای نمادین کردن رستاخیز استفاده می‌شدند. دسته‌گل‌هایی که از ساقه‌های نی و گل‌های آن‌ها تشکیل شده بود، به درگذشتگان ارائه می‌شد، هم در روز تدفین و هم در مناسبت‌های جشن.

در یونان باستان، از سبزیجات نیز برای بزرگداشت درگذشتگان استفاده می‌شد، هرچند به‌جای استفاده از گل در دسته‌گل، یونانی‌ها از تاج‌های کرفس برای ابراز محبت به درگذشتگان استفاده می‌کردند. کرفس در یونان باستان با کرفس امروزی متفاوت بود؛ با ساقه‌های نازک و طعمی تلخ، یونانیان باستان بوی قوی و رنگ تیره آن را با دنیای زیرین و مرگ مرتبط می‌دانستند. نظریه‌های مختلفی وجود دارد درباره اینکه چرا مردگان به این تاج‌ها نیاز داشتند؛ یکی از این نظریه‌ها این است که این تاج‌ها برای افزودن احترام و شکوه به مراسم تدفین به کار می‌رفتند. این ارتباط به‌قدری قوی شد که عبارت «نیاز به کرفس» برای اشاره به کسی که در آستانه مرگ بود، استفاده می‌شد.

دوران ویکتوریایی

ویکتوریایی‌ها مراسم و سنت‌های زیادی برای مرگ داشتند و هیچ گونه تردیدی در فکر کردن به آن نداشتند؛ برخی از تاریخ‌نگاران حتی می‌گویند که آن‌ها به مرگ وسواس داشتند. بخشی از این وسواس زمانی آغاز شد که شوهر ملکه ویکتوریا درگذشت، به‌طوری‌که درد ناشی از این فقدان به قدری عمیق بود که در طول ۴۰ سال بعدی، فقط لباس‌های سیاه به نشانه عزاداری به تن می‌کرد. مرگ در دوران ویکتوریایی بخش رایج و همیشگی زندگی بود و آن‌ها معتقد بودند که مرگ انتقالی است بین این جهان و جهان دیگر.

ویکتوریایی‌ها به خاطر افراط‌گرایی خود معروف هستند و استفاده آن‌ها از گل‌ها نیز از این قاعده مستثنی نیست. گفته می‌شود که گل‌ها نماد مناسبی برای افراط در مراسم تدفین ویکتوریایی‌ها بودند. تاج‌های گل بر روی درب‌های خارجی خانه‌ها آویزان می‌شدند و اغلب از برگ‌های برگ‌بو با روبان سیاه تزئین شده بودند. ویکتوریایی‌ها تمایل داشتند هزینه زیادی را برای مراسم تدفین خرج کنند و بخش زیادی از این هزینه صرف گل‌ها می‌شد تا یاد درگذشتگان گرامی داشته شود.

خانواده‌های ثروتمند افرادی که درگذشته بودند، مراسم تشییع جنازه مجلل با کالسکه‌های شیشه‌ای برگزار می‌کردند. نعش‌کش‌ها که داخل آن با چیدمان‌های گل‌دار تزئین شده بود، در خیابان‌ها رژه می‌رفتند تا تماشاگران ببینند. پس از پایان مراسم تدفین، این دسته‌گل‌ها به خانه منتقل می‌شدند و به نمایشگاه‌های یادبود در داخل خانه تبدیل می‌شدند.

چیدمان های گل نیز به دلیل استدلال های کاربردی تر، محبوبیت بیشتری پیدا کردند. قبل از اینکه مومیایی کردن به یک روش معمول تبدیل شود، بوی جسد 3 روزه بسیار قوی بود. به این ترتیب، گل‌ها و شمع‌ها در اطراف بدن قرار می‌گرفتند تا بوی آن را در هنگام تشییع جنازه بپوشانند.

جنگ جهانی اول

گل‌ها که به‌طور سنتی با زیبایی و زنانه بودن مرتبط بودند، در طول جنگ جهانی اول به شکلی متفاوت مورد استفاده قرار گرفتند. مردان گل‌ها را در کنار میدان‌های جنگ جمع‌آوری می‌کردند تا به درگذشتگان ادای احترام کنند و مکان‌های آرامگاه آن‌ها را تزئین کنند. با پایان یافتن درگیری‌ها، شقایق‌های قرمزی که در طبیعت می‌روییدند، یادآورنده‌ای از درگذشتگان جنگ شدند.

در کشور، کمبودهای ناشی از تخصیص منابع جنگ بر تأمین گل‌های تازه تأثیر گذاشت. به همین دلیل، مردم به گل‌های مصنوعی روی آوردند تا به عزیزانی که درگذشته بودند، ادای احترام کنند. گل‌های ساخته‌شده از ابریشم یا کاغذ برای تهیه تاج‌های گل، دسته‌گل‌ها و دیگر ترکیب‌ها به کار می‌رفتند تا قبور را تزئین کرده و زندگی کسانی را که در طول جنگ فوت کرده بودند، گرامی بدارند.

حتی پس از پایان جنگ، این روند ادامه یافت و استفاده از گل‌های مصنوعی به عنوان راهی برای ادای احترام به کسانی که درگذشته بودند، استمرار یافت. این تغییر نشان‌دهنده برخی از تغییرات فرهنگی و اجتماعی وسیع‌تر بود که به دنبال جنگ رخ داد. با استفاده از گل‌های مصنوعی، مردم قادر بودند یادبودهای پایدار و زیبایی ایجاد کنند که حتی پس از ویرانی‌های ناشی از جنگ، دوام داشتند. این همچنین منبع درآمدی برای سربازان زخمی فراهم کرد که نتوانسته بودند به شغل‌های قبلی خود بازگردند، اما با وجود محدودیت‌های حرکتی، قادر به ساختن این گل‌ها بودند.

امروزه روند استفاده از گل‌های مصنوعی همچنان ادامه دارد و به‌ویژه شقایق‌های قرمز به عنوان نماد پایدار جنگ جهانی اول شناخته می‌شوند. این شقایق‌ها بیشتر در کشورهای مشترک‌المنافع پوشیده می‌شوند و اغلب در روزهای یادبود به تن می‌شود، در حالی که تاج‌های شقایق در یادبودهای جنگ، به‌ویژه در یادبودهای مربوط به جنگ جهانی اول، قرار داده می‌شوند.

دوران مدرن

امروزه، گل‌های گورستان همچنان بخشی مهم از مراقبت از مردگان و یادبود هستند. اگرچه از دست دادن یک عزیز همیشه دشوار است، گل‌های تسلیت یا گل‌های مراسم تدفین نشان‌دهنده عشق و حمایت هستند. گل‌ها برای تزئین روی تابوت‌ها و افزودن گرما و رنگ به کلیساها استفاده می‌شوند. تاج گل ترحیم شیک و گل‌آرایی دور قبر رایج‌ترین ترکیب‌ها هستند و معمولاً توسط خانواده انتخاب می‌شوند.

گل‌ها اغلب بر اساس آنچه که عزیز از دست رفته بیشتر دوست داشته، انتخاب می‌شوند، هرچند گاهی از زبان سنتی گل‌ها برای کمک به انتخاب بین گزینه‌ها استفاده می‌شود. لیلیوم‌های سفید گزینه‌ای محبوب هستند که نماد همدردی و معصومیت می‌باشند. میخک‌ها گل‌های خوش‌بو و بادوامی هستند و گزینه‌ای با محبوبیت رو به رشد به شمار می‌روند. میخک‌های سفید نماد عشق پاک، میخک‌های صورتی نماد یادآوری، و میخک‌های قرمز نمایانگر محبت هستند.

گل‌های یادبود نیز چیزی هستند که در طول سال و نه فقط در زمان مرگ، اهدا می‌شوند. اغلب سالگردها و رویدادهای خاص می‌توانند به همان اندازه برای کسانی که داغ‌دیده‌اند دشوار باشند و گل‌های یادبود راهی شگفت‌انگیز برای بزرگداشت درگذشتگان هستند. تکنولوژی می‌تواند در این زمینه به‌ویژه مفید باشد؛ برخی از گورستان‌ها قادر به ارسال یادآوری‌های خودکار در روزهای خاص مانند روز مادر، یا در تولدها و سالگردهای درگذشتگان هستند.

اگرچه هدیه دادن گل‌ها به نوعی در طول قرن‌ها تغییر کرده است، بسیاری از احساسات اولیه مرتبط با این سنت‌ها همچنان باقی مانده‌اند. در حالی که راه‌های بی‌شماری برای بزرگداشت عزیزان یا ابراز احترام به کسانی که درگذشته‌اند وجود دارد، ترکیب‌های گل همچنان بخشی شگفت‌انگیز از سنت‌ها هستند.

سفر خاموش برگ‌ها از شاخه تا زمین، من را به یاد چرخه‌های پیوسته‌ی تغییری می‌اندازد که ما نیز تجربه می‌کنیم... و نه فقط فصل‌های تغییر کننده، بلکه چرخه‌های زندگی، مرگ و غم.

در اینجا چند درسی که این فصل‌های تغییرکننده می‌توانند به ما درباره غم، مرگ و از دست دادن یاد بدهند:

 

1.مرگ قسمت کاملاً طبیعی‌ از زندگی است!

وقتی در زمان زمستان به اطرافتان نگاه می‌کنید، مرگ را در همه‌جا می‌بینید. درختان برهنه، حیواناتی که عمیقاً در خواب زمستانی خود فرو رفته‌اند، و برف سفیدی که همه چیز را می‌پوشاند (اگر در نیمکره شمالی باشید). و مرگ اکثر چیزهای اطراف شما می‌تواند حس عمیقی از تاریکی و افسردگی به شما دهد.

با این حال، در هر بهار، بدون شک، برف ذوب می‌شود و گل‌ها دوباره شروع به شکوفایی می‌کنند. مرگ نه تنها طبیعی است، بلکه برای زندگی ضروری است. طبیعت به ما این درس را می‌دهد، و از آنجایی که ما جزء طبیعت هستیم، باید به خاطر داشته باشیم، مهم نیست چقدر مرگ سخت باشد.

2.به دست آوردن منابع برای روزهای تاریک آینده، طبیعی است.

بیایید با متافور زمستان ادامه دهیم... هنگامی که زمستان نزدیک می‌شود، حیوانات و انسان‌ها در همه جا محصولات خود را جمع‌آوری کرده و برای روزهای تاریک و ناامیدتری که پیش روی است، ذخیره می‌کنند. ما می‌دانیم که مرگ بسیاری از شکل‌های زندگی که ما را تغذیه می‌کنند نزدیک است، و برای آن خودمان را آماده می‌کنیم.

ما نمی‌توانیم بدانیم که مرگ یک عزیز به زودی رخ خواهد داد. این همچون فصول زمینی، برنامه‌ریزی شده و به ثبات رسیده نیست. و ما می‌توانیم با آماده‌سازی برای از دست دادن به طور کلی، خودمان را مجهز کنیم. با پذیرش مرگ درون خودمان.  و با داشتن یک اجتماع محکم. و با داشتن یک مشاور برتر.  و با داشتن یک تمرین روزانه که ما را به اعتدال و سلامتی نگه می‌دارد. با دارا بودن گیاهان دارویی و چای‌هایی که ما را شاداب می‌کنند. که با داشتن این منابع که از پیش در زندگی‌های ما وجود دارند، می‌توانیم در زمانی که واقعاً به آن‌ها نیاز داریم، به آن‌ها اتکا کنیم، همانطور که در تغییرات فصلی این کار را می‌کنیم.

3. اندوه واقعی است، اما همیشه شکل تغییر خواهد کرد.

وقتی ما تغییرات فصلی را مشاهده می‌کنیم، متوجه می‌شویم که همه شکل‌ها در همه راه‌ها و همیشه تغییر می‌کنند. پس چرا اندوه ما تغییر نمی‌کند؟ در ابتدا، اندوه ممکن است حس کنید که به زمین چسبیده‌اید و ناتوان به عمل کردن هستید. و ممکن است آرزو کنید که اندوه شما فقط برود. مانند برگی که از درخت می‌افتد، آن می‌میرد و تجزیه می‌شود، و زندگی جدیدی را به همراه خواهد آورد.

شنیده‌ام که بسیاری از متخصصان اندوه می‌گویند که اندوه هرگز دور نمی‌شود، بلکه با ما رشد می‌کند. ما با گذراندن از تمام مراحل آن، به آن به شکل متفاوتی وابسته می‌شویم. به نوعی، اندوه جزئی از هویت ما می‌شود. و ما را مهربان‌تر و حساس‌تر می‌کند. پس به جای آنکه آرزو کنید اندوه شما از بین برود، به آن اجازه دهید تا از طریق فرآیند طبیعی خود حرکت کند.

 

4.از درد و از دست دادن ما، زندگی جدید می‌تواند شکل گیرد.

همانطور که در بالا اشاره کردم، اندوه و از دست دادن، همانند هر چیز دیگر، نیز زندگی جدید را تغذیه می‌کنند. هیچ کسی که من با او آشنا شده‌ام، به من نگفته که اندوه او را تغییر نداده است. این واقعاً ما را تغییر می‌دهد. اما گاهی اوقات یک نگاه نامطلوب به آن داریم. گاهی اوقات فکر می‌کنیم که اندوه ما "روحیه ما را خراب" می‌کند. اما اگر ما واقعاً به تمامی راه را دنبال کنیم، از طریق فرآیند کامل آن، آیا اندوه واقعاً قلب ما را باز نمی‌کند؟ آیا در هر قلبی که در حال اندوه است، یک دانه کوچک از زیبایی و مهربانی نیز کاشته نمی‌شود؟ آیا اندوه به ما کمک نمی‌کند تا عمق خود را پیدا کنیم و یک راه بیشتر باز و فضایی برای نگه‌داشتن دیگران در زمان‌های سختشان نداشته باشیم؟

پس شاید، ما بتوانیم راهی پیدا کنیم تا اندوه ما را به بهترین شکل ممکن تغییر دهیم.

و شاید، در نهایت، اندوه اصلاً اینقدر بد نباشد.

شاید، در این صورت، اندوه یک معلم حکیم باشد، مانند فصول، و ما می‌توانیم با آموزه‌های آن هنگامی که می‌آیند، راضی باشیم.

به یاد داشته باشیم که زندگی ناپایدار است و محبت‌ها و مهربانی‌ها همیشه در خاطره‌ها باقی می‌مانند. بگذارید با خرید تاج گل به مراسم ترحیم، یاد عزیزانمان را گرامی بداریم و به خانواده‌هایشان نشان دهیم که هرگز فراموش نمی‌شوند. این کار کوچک می‌تواند نوری از عشق و همدردی در دل‌هایشان روشن کند و به آنان امید و آرامش ببخشد.